Banden en knikjes

Hijgend knik ik naar mijn tegenligger en mijn knik wordt beantwoord. Het schept toch een band. Net als motorrijders (waar ik er geen van ben), tweelingmoeders (waar ik er wel één van ben) en oldtimerbezitters (waar ik er één van ben geweest) hebben ook hardlopers een band.

De band van motorrijders

Het motorrijden heb ik geprobeerd, maar zonder L en instructeur aan mijn zijde heb ik jammer genoeg nooit de weg op gemogen. ’s Maandags mocht ik afrijden, de vrijdag ervoor nog een laatste les in de regen. Toen was daar de noodstop, de val, de zware motor bovenop mij, gekneusde ribben en handen… Afrijden was geen optie in de kreukels, daarna heb ik nooit meer gedurfd. Nu zou ik wel weer durven…denk ik. Maar ja, als moeder van 3 kinderen heb je toch andere prioriteiten. Voor mij in ieder geval geen “motorrijders-steken-de-hand-naar-elkaar-op-band”

De band van tweelingmoeders

Tweelingmoeders kijken altijd even naar elkaars kinderen en dan naar elkaar, woorden zijn (in de meeste gevallen) niet nodig. We glimlachen dan vaak naar elkaar, alsof we willen zeggen: ‘ik weet hoe je het hebt meid, wat is het zwaar, maar wat zijn we gelukkig.’

De band van oldtimerbestuurders

Als “oldtimereigenaar” was ik niet bepaald succesvol. Ik reed in prachtige Volvo Amazone. Als ik onderweg andere Amazone’s tegenkwam, staken de bestuurders hun hand op. Ik vraag me af of ze mijn hand ooit hebben gezien, want eigenlijk durfde ik het stuur niet zo goed los te laten. Ik moest voor het schakelen dat enorme stuur ook al zo lang loslaten, doodeng. Het schakelen is te vergelijken met (stel ik me zo voor) schakelen in een vrachtwagen, maar dan had de pook een gebruiksaanwijzing die ik nooit gesnapt heb. Parkeren deed ik alleen als ik rechtuit een vak in kon rijden, uitrijden ging dan ook puur op de gok want ik zat zo laag dat ik niet over de achterbank (laat staan over het stuur) heen kon kijken. Al snel werd de oldtimer verleden tijd.

Tegenligger nummer twee. Knikje.

De band van hardlopers

Gelukkig houd ik joggen langer vol! Ik ben begin van het jaar begonnen op een paar goedkope Lidl schoenen (voor het geval ik joggen net zolang vol zou houden als bovenstaande “hobby’s”), kreeg in februari voor mijn verjaardag een paar prachtige, knalblauwe Brooks aangemeten en sindsdien jog ik 2 a 3 keer in week en sta ik over 2 weken aan de start van de zevenheuvelennacht, mijn derde hardloopevenement.

Weer een tegenligger. Weer een knikje.

Even helemaal weg

Terwijl ik verder jog dwalen mijn gedachten af, geen idee eigenlijk waarheen en dat is het fijne hieraan. Dit is waar het om gaat, even weg. Weg van de drukte thuis, weg van de mensen, weg van alles waar ik me normaal gesproken mee bezig houd of druk om maak. Even helemaal weg. Af en toe vertelt Evy Gruyaert (van de Start to Run podcasts van de Belgische radio) me hoe goed ik het doe, of wat ik straks het beste kan eten. Van dat laatste trek ik me weinig aan, het liefst werk ik als ik terugkom een zak Lays Paprika chips en een glas cola naar binnen! Afvallen wil ik echt absoluut niet, dan ben ik bang dat vanaf windkracht drie joggen bij mij verandert in vliegeren…zonder touwtje…of vlieger…met mezelf.

Tegenligger nummer vier. Knikje nummer vier.

Vergeet de pijn

Mijn hoofd voelt knalrood, het enige rode bij de dame is haar trui. Haar rug is recht en ik geloof niet dat ze net als ik akelige steken in haar heup heeft. Ik maak mezelf wijs dat de joggende dame die (gok ik) minstens tien jaar ouder is dan ik, vast en zeker net de deur uit is. Ik weet best dat ze misschien ook wel gewoon heel sportief en fit kan zijn, maar voor nu vind ik de eerste gedachte fijner. Als ik omkijk is ze al uit het vizier, dwaal ik weer af, vergeet ik de fitte vrouw en de steken in mijn heup.

Bijna thuis

Ik ren over bos- en fietspaden, langs koeien, hoge bomen die hun gekleurde herfstbladeren verliezen, slootjes en mooie boerderijen… Voor ik er erg in heb zegt Evy dat ze fier op mij is (dat mag ook wel, 41 minuten aan 1 stuk joggen is niet niks), het zit erop! Ik wandel naar huis, de chips, de cola en de drukte tegemoet. Thuis geen knikje, maar 3 dikke knuffels van korte armpjes en een kus van mijn ware.

Evy les 8: check!