Na bijna 2 maanden ga ik dan toch maar weer eens een rondje hardlopen. Hier en daar ben ik wat ziek of te druk geweest, sneeuwde het of was het te glad en te koud. In 2015 geen excuses meer! Het regent, vinden sommige mensen fijn tijdens het joggen…jammer genoeg ben ik niet 1 van hen. Als Lewis sputtert: ‘Ik mis mama altijd zo als ze gaat joggen’, is mijn zin nog verder te zoeken. Ik moet gaan. Goed voor mijn conditie, goed voor mijn humeur, goed voor mijn überslechte weerstand…gewoon GOED!
Ik stap de deur uit en heb meteen moeite met het instellen van Runkeeper (de hardloop-app) en de muziek op mijn telefoon. Mijn telefoon is zeiknat als ik hem eindelijk veilig in mijn flipbelt kan stoppen, ik hoop maar dat hij het niet begeeft door waterschade. Ik heb het koud dus ik wil zo snel mogelijk gaan hardlopen. Ik doe een soort van (half-half) warming-up, stukje lopen, benen te weinig strekken, wat huppelen (hopen dat niemand me ziet) en dan ga ik joggen. Jemig wat heb ik het zwaar. Waar deed ik dit ook alweer voor? Wat zijn mijn benen koud. Ik moet een andere broek aan met deze kou. Van de zomer heb ik een “jogstop” van een maand gehad, toen het hardlopen tijdens onze vakantie in Italie weer opgepikt. Wat was dat warm! Heerlijk was dat. In onze tent. Zwembad. Strand. Zon. Runkeeper onderbreekt mijn gedachte: ‘tijd, 5 minuten, afstand…‘ Goh, was ik zo in gedachten dat ik toch al 5 minuten aan het hardlopen ben en het gaat best goed. Mijn snelheid valt voor mijn doen ook niets tegen: nog geen 6 seconden per kilometer. Toen ik vorig jaar tijdens de vakantie….. mijn gedachten dwalen weer af en voor ik het weet ben ik 10 en zelfs 15 minuten verder. Na een kwartier besluit ik toch maar even een stukje te gaan lopen. Het is stikdonker, mijn reflecterende vestje heeft geen enkele zin. Gelukkig knippert er nog een lampje om mijn bovenarm. Voor een rondje ben ik bijna op de helft. Ga ik door of keer ik om? Ik twijfel want ik weet dat ik een rondje waarschijnlijk niet red en ik dan een heel stuk naar huis moet lopen. Toch kies ik voor de eerste optie: doorzetten!
Weer positief ingesteld besluit ik na zo’n 3 minuten weer te gaan joggen en al bij de derde stap zet ik mijn linker voet vol in een regenplas! Neeeee! Natte sok, voet doorweekt…bah! Ik ga door en voel mijn voet steeds kouder worden. Van mijn voet trekt de kou naar mijn onderbeen, knie, bovenbeen, lies… En ja hoor: pijn. Pijn in mijn lies. Intussen ben ik ongeveer op de helft van mijn rondje en heeft omkeren dus echt geen zin meer. Ik wil zo snel mogelijk naar huis, dus ik jog door. Ik verrek het te gaan lopen, dan duurt het nog langer voor ik thuis ben. Hoe zouden andere hardlopers dat doen als ze met hun voet(en) in de plas belanden? Krijgen ze het ook zo koud? Zijn andere joggers gewoon keiharde bikkels? Of zijn er speciale schoenen voor? Waterdichte hardloopschoenen. Roze, ik zou graag knalroze willen. Passen mooi bij mijn zwarte broek me roze randje en mijn roze shirtje. Of zal ik dan juist overgaan op blauw? Of geel! Lekker opvallend! Runkeeper: ‘tijd, 25 minuten‘. Huh? Wat is het toch heerlijk om af te dwalen met je gedachten en zo niet te merken waar je eigenlijk mee bezig bent. Dit had ik niet gedacht zeg, na 2 maanden. Gaat best goed en ik ben bijna thuis! Misschien kan ik me weer inschrijven voor een hardloopevenent. De Marikenrun wellicht. Ga ik dan weer voor de 5 kilometer? Misschien red ik de 10 wel. Hoeveel maanden heb ik nog tot de Marikenrun?… Runkeeper: ‘Tijd, 30 minuten‘. Wauw! Nog een klein stukje en ik ben thuis!
Au! Steek in m’n buik! Stoppen, nu! Ik stop met joggen en al wandelend pak ik mijn telefoon. Ik stop Runkeeper en zie op zijn scherm: 5,02 km!!! Wie had dat gedacht! Ik zeker niet. Ineens zijn al mijn pijntjes weg, vergeten. Met mijn hoofd omhoog en een glimlach op mijn lippen wandel ik terug naar huis. Dit gevoel heb ik gemist! Die 10 km zou echt wel moeten lukken. Het enige wat ik hoef te doen is volhouden!
